خداوند آموزگاری بی نظیر

مطلب رو با مثالی روشن میکنم.
کلاسی را در نظر بگیرید که دادای دانش آموزانی با سطوح مختلف است، این کلاس برای دروس مختلف خود ، معلمهای مختلفی هم دارد.
معلم ادبیات
معلم ریاضی
معلم علوم و ....

خب، هر کدوم از این معلمها با توجه به نوعدشخصیت و تجربیات و باورها و مطالعاتشون و البته نوع درسشون ، شیوه ای رو برای تدریس و البته نحوه امتحان گرفتن انتخاب میکنن.
همه ما معلمهای سهل گیر و سخت گیر داشتیم.
معلم سهل گیر که تکلیفش روشنه و اگر یه ویژگی خاص نداشته باشه، خودش و درسش خیلی زود از خاطر و یادها بیرون می رن.
اما معلم سخت گیر، هم خودش و هم درسش تا مدتها در ذهنمون باقی می مونه.
اما چرا ؟
ویژگی معلم سخت گیر چیه؟
تین معلم ها علاوه بر اینکه در تدریس جدی هستن، به درسشون اهمیت میدن و به مطالب کتاب اکتفا نمیکنن و از مشارکت بچه ها در درس لذت میبرن و در امتحان تا حدودی سوال رو میپیچونن اما نه اونقدر که نشه حلش کرد.
چون این معلمها عقده ای نیستن.
ممکنه از پاورقی سوال بیارن، به این دلیل که لچه ها یاد بگیرن به همه نکات کتاب توجه کنن و البته حتما قبلش به بچه ها گفتن که همه ی قسمتها، حتی پاورقی ها رو هم برای امتحان بخونید.

خب ، چنین معلمهایی قطعا عاشق کار خودشون و بچه ها هستن و به ارتقا سطح علمی و حتی شخصیتی بچه ها علاقه و توجه خاص دارن.
چون با استفاده از ابزار درس و دانش، در واقع شخصیت و تفکر بچه ها رو نکته سنج و دقیق بار می یارن و شیوه حل مسائل زندگی رو در قالب درس به بچه ها آموزش میدن.

(وااااای که متنفرم از برگزاری دوره های بی ارزش حل مسئله در سطح ادارات و سازمانها چون به نظر من و البته بر اساس تجربه سالیان اشتغالم در چندین سازمان  متوجه شدم که فقط وقت و پول هدر دادنه، البته در سرزمین ما)
بگذریم.
خب، دنیا و فرصت زندگی هم برای انسان حکم همون کلاس رو داره که البته در طول این دوره از انسان امتحانات مختلف نیز گرفته میشه.
در کلاس زندگی انسانها به فراخور تلاش و اراده و دیدگاههاشون سطح بندی میشن.
درسته که سطح استعداد انسانها نیز با هم متفاوته، اما آموزگار بزرگ و مهربان و شایسته و یگانه ی هستی ، بر اساس عدالتش، این آیتم رو در سطح بندی مد نظر قرار نمیده .
همونطور که در مثال گفتم، از امتحان معلم سخت گیر، بچه های کلاس نمرات مختلف میگیرن.
اونایی که سهل انگار و بازیگوشن و تنبل، نمره سطح پایین حتی زیر 10 و دانش آموزان متوسط به اندازه تلاششون و دانش آموزان علاقه مند به چنین معلمها و این درس و یا اهل دقت و تیزهوش و یا پرتلاش و با اراده و هدفمند، نمرات بالای کلاس رو کسب میکنند.

در کلاس و درس زندگی و از یگانه آموزگار هستی نیز وضع بر همین منواله.
یعنی هر چقدر اهل تغییر و فهم و معنا و اراده و علاقه مند به خداوند و حقیقت باشیم، بهتر و دقیقتر درس زندگی رو مطالعه میکنیم و خب قطعا مدادج و سطکع رو با کیفیت بیشتر و بهتر طی میکنیم تا سعادت برسیم.
اما نکته در نحوه ی تدریس خداوند هست.
خداوند در زمانهای و فرهنگهای مختلفی که در نظر گرفته برای نزول پیام و پیامبرش، به زبان و فرهنگ رایج همان دوره و مردم سخن گفته (تدریس) و البته امتحان گرفته.
 مثال1 :
 در زمان حضرت موسی و در قوم بنی اسرائیل، ساحری و جادوگری مرسوم بود، لذا خداوند معجزات و نسانه ها رو بر اساس آنچه که در اون جامعه وجود داشت قرار داد.
اما نکته اینجاست که، دقیقا مانند همون معلم سخت گیری که به درس و دانش آموز  و پیشرفتش علاقه منده و سوال رو کمی میپیچونه و البته از قبل هم تذکرات لازم رو داده، خداوند نیز همین گونه بدخورد میکنه.
پیامبر میفرسته.
پیامبری از میان همان مردم.
پیامش رو به زبان همان مردم بیان میکنه.
از ابزارهای آشنای اون مردم استفاده میکنه.

و این کار رو برای تشخیص تا حدودی کم میکنه.
اما کسانی که اهل فرصت طلبی و کبر و غرور و خودپسندی و بخل نباشن، نشانه های خداکند رو از آنچه که معمول اون جامعه هست تشخیص میدن.

ملاک ایمان واقعی قطعا زبان نیست که البته در ابتدا زبان ملاکه اما بعد ایمان آورندگان باید امتحانات عملی خود رو پس بدن تا ادعاهای کلامی اثبات بشه.

مثال 2:
دین اسلام توسط پیامبر اسلام با معجزه ای مانند قرآن در جامعه عربستان تازل شد با این شاخصه که مهمترین و محبوبترین شاخصه اون فرهنگ شعر بود، لذا قالب کلام خداوند در قرآن شعرگونه و هنرمندانه س.

و همین موضوع باعث انکار بسیاری از اعراب شد که البته دلایل حقیقی انکار دین اسلام توسط بزرگان عرب، کبر و غرور و مال اندوزی و منفعت طلبی و .. بود.

و محمد(ص) پیامبری که از بین همون جامعه برگزیده شد.
اما نشانه ای وجود داشت که حقیقت رو از غیر اون جدا میکرد و این حقیقت، همون بیسواد بودن، پیامبر بود.
نشانه ای که اگر با عقل سلامت و نه بیمار به منفعت طلبی و .. به اون دقت میشد و قلب سلامت رو که آلوده به کبر و غرور و ... نبود به پذیرش و ایمان وادار میکرد.
خداوند بزرگ بر اساس عدالتش، هیچ جامعه ای رو در هیچ زمانی از نشانه های خودش و ایمان دور نگه نمیداره.
درسته که حضرت محمد(ص) خاتم پیامبران و دین اسلام آخرین دین هست اما حجتهای خداوند در تمام دورانهای زندگی بشر و در جوامع و فرهنگهای متفاوت وجود خواهند داشت.
حجنها و نشانه هایی از میان همون فرهنگ و آشنا با مردم و زمان خودشون.
این رسم خداوند هست و بر اساس مهر و عدالتش.

اگر خوب نگاه کنیم و عقل و قلبمون سلامت باشه، ما نیز قطعا چنین نشانه هایی رو در اطراف و متن زندگی و جامعه مون خواهیم دید که چه بسا نمونه های غیر اصل اون زیاد رخ داده اما حتما علامتی خاص وجود داره که عقل و قلب سلیم بر اون گواهی و شهادت خواهد داد اگر ما از نوع انسانهای سلامت باشیم.

تشخیص نشانه ها و حجت خداوند رو کسانی میبینند که عقلشان آلوده به بازیهای متمدنانه و روشنفکرمابانه روزگار و یا منفعت طلبانه نشده باشه و قلبشون درگیر کبر و غرور و خودپسندی نباشه.
انسانهایی که با اراده و تلاش در جهت کشف حقایق کوشیده باشند.

لطف موضوع هم به همینه، وگرنه مثل همون کلاس و همون معلم سهل گیر، همه 20 میشن و نه اثری از درس و نه از معلم در اذهان باقی نمیمونه.
نمره ی 20 بی ارزش.
و این درس رو ضایع میکنه.
یه معلم سهل گیر هیچوقت به کارش و آموزش و دانش آموز و انسان پروری و رشد و ارتقا فرد و جامعه اهمیت نمیده.
آیا خداوند میتونه یا میشه که چنین آموزگاری باشه؟
آیا درس زندگی و رشد و تعالی انسان میتونه و باید چنین درسی باشه؟

آیا هستی با این عظمت و پیچیدگی ، مصنوع چنین خداییست و با چنین هدفی؟

پاسخ قطعا و حتی به گواه همان دانش آموزان ناسلامت از نظر عقل و قلب ( تنبل و متوسط کلاس ) ، خیر هست.
آموزگار به رسم مهر امکاناتی را برای دانش آموز در نظر میگیرد که در صورت عدم اثبات لیاقتش در پیشرفت تحصیلی، به رسم احساس مسئولیت و با هدف تنبیه با هدف تلاش بیشتر در یادگیری، آنها از سوی معلم باز پس گرفته میشود.

و اما :
وظیفه دانش آموز در کلاس درس زندگی و نسبت به آموزگار و مربی هستی:
حضور موثر و با توجه در کلاس نسبت به درس
گوش جان سپردن به درس و معلم
اعتماد به معلم
انجام تکالیف درسی (مثلا، نماز)
مرور درسها
مراجعه به معلم برای سوال و رفع اشکال (مثلا، دعا)
ایجاد آمادگی برای امتحان شدن(مثلا، تزکیه)
رضایت از نحوه امتحان و نمره گرفته شده
پذیرش مسئولیت نسبت به نتیجه امتحان

پند خواجه شیراز...