خوشبختی، پروانه س

شاید از نظر بعضی، گمشده ی انسان خوشبختی باشه.
وقتی تعداد زیادی دنبال یه چیز می گردن، انگار اون چیز مهمه و جدی.

حالا داستان بدنبال خوشبختی گشتنه.
میگن: خوشبختی مانند پروانه س که هر چی دنبالش کنی، ازت فرار میکنه اما اگه آروم بگیری، می یاد و روی دستت میشینه.

انسان تمام تلاشش در دنیا برای بدست آوردن و مالکیته، این بدست آوردن میتونه پول و مقام و شهرت و توجه و محبت و تمجید و ... باشه.
و یه خصلته دیگه که انسان داره، حریص بودنه.

هر چی بیشتر بدست می یاره، حریص تر میشه.

یادمه بچه که بودیم، قلک داشتیم.
اولش که پول کمی توی قلک داشتیم خیلی بهش توجه نمی کردیم اما همینکه سنگین میشد، هم کمجکاو بودیم تا ببینیم چقدر پول تووش هست اما بیشتر دلمون نمی اومد قلک رو بشکنیم، اگر هم می شکستیم امکان نداشت براحتی راضی بشیم پولاشو خرج کنیم.
این یه مثال از بچگی بود که اتفاقا احساسات بچگی دقیقا ذات انسان رو نشون میدن.

برگردیم به بحث خوشبختی.
خب، پس انسان برای هر چه بیشتر بدست آوردن و داشتن حریصه.
این حرص انسان رو به تلاش و تکاپو و برنامه ریزی و هدف گذاری و ... وادار میکنه.
همه میدونیم که قوی ترین انگیزه ها برای حرکت، انگیزه های مادی هستن.

پس طبیعیه که اگر خوشبختی یه پروانه باشه، تا در حال تلاش و حرکت و رفتنی، نمی تونی این پروانه رو داشته باشی.
چون همیشه در نقطه ای هستی که، نقطه ی بالاتری رو نشونه کردی برای رسیدن بهش.
و حتما از این نقطه که الان تووشی رضایت کامل نداری.

اما یه وقت به جایی می رسی که حس میکنی دیگه بسه.
از داشتن و رفتن برای داشتن خسته میشی.
دلت میخواد بشینی و فقط حرکت روندگان رو نگاه کنی.
حالا اگه خدا نظر خاص هم بهت داشته باشه و خیلی از داشته هات رو بگیره و از اون بهتر، حتی همه رو بگیره.

دیگه کاملا میشینی و به جریان زندگی نگاه میکنی.
و خدا هیچ چیزی رو از انسان نمیگیره مگر از روی حکمت.

تازه که هر چیزی که داریم یه دروغه یه فریب ، چون هیچ چیز وجود حقیقی نداره اگرچه که واقعیت داره.

و هر چه هم هست، امانت خداست در دست انسان اونم برای آزمایش شدن.

پس خدا میده، خودش هم میگیره.

خداوند عالم که برترین صفتش بخشندگیه، عادت راره به دادن، حالا چی میشه که هر چی داده رو میگیره؟

فکر میکنم، همه رو میگیره تا خودشو بهت بده.

حالا فکر کنیم خودشو نده،

ولی واقعا دستت رو خالی میذاره؟

فکر نکنم.

آخه وجود لایزال و مقدسش حیفه که کنار پدل و خونه و ... ثرار بگیره.

اگه به شما بگن، همه زندگیتو بده تا یه الماس که چندین برابره ارزش زندگیته، بهت بدن، چیکار میکنی؟

یادش و نزدیکش بودن یعنی یک دنیا الماس ناب.

خدایا ممنونتم.
چه خوب کردی.
من که عقلم به این معامله نمی رسید.
لطف تو بود که اینطور سود کردم.

و حالا اونقدر خوشبخت و راضی ام که حاضرم اگر صد باره دیگه به دنیا می یام هم ، همینطور بشه.

این یعنی، احساس خوشبختی ناااااااااااااب.

پند خواجه شیراز...